„Du Gerda, sach ma. Du kahfscht doch immer bei dämm Bio-Ball ein.“
„Nie mehr! In dämm Dräckslade kahf isch nie widder eh. Des kannscht mär glahwe!“
„Oh, jesses, was issen mit Der los? Aber wähscht, isch hab da neilisch zwä krange Vache gsähn. Bei ehnäm dengscht der ja nix, aber bei zwäe willscht natürlisch wisse, was da los is. Jetzt war isch awwer mim Erwin unnerwechs, und der hat so gdrängelt. Da kinnt isch dann net nahschaun.“
„Brahchscht gar net weiderredde. Desch kann isch Der alls verzähle. Ach Karen, wenn Du dabei gwäst währscht . So a liebi, guhdi Seel wie Du hat da gfehlt. Des werr so gut gewest.“
„Ja, was issen passiert?“
„Also, desch war so: isch mach ja immer am Mittwoch des Striggkränzle. Wähscht ja. Bischt ja ach alls dor.“
„Ja klar, wähsch isch Gerda.“
„un da han isch fer äkahfe gwollt. Aller bin isch erschte e mo zum Aldi un hab misch um desch Wischtischt kümmert. Die han so ä guhdi Sekt da, da brahchscht gar ned zum Bioladen genn. Der isch genauso guhd, awwe viel billischer.“
„Isch wähsch, denn kahf isch ach immer.“
„Ja un da war dann de Franka anne Kass, un wer ham uns ähn bisserl verschwätzt.“
„Ja,, hän die hinner Eisch sisch denn ned bschwert?“
„Ah, Du kennscht doch de Franka. Die lascht sisch nix gfalle. Der brahchscht gar ned erscht zu kumme. Wenn der enner blehd kummt, kann er sisch glei widder hinne ah stelle.“
„Ja, desch stimmd, de Franka mescht isch ah ned blehd kumme. Allähn wenn isch dra dengk, werd mer ganz kribbelisch.“
„Na ja, als isch dann mem Sekt dahäm war, war isch scho arch spähd dra, un isch muschd ja noch was zu Esse ähkahfe. Isch han zwahr mei Orange-Rhabarber-Tort auf Dinkelteisch am Vortach gmacht, awwer desch langkt ja net.“
„Wobei der sehr guhd isch.“
An dieser Stelle sei angemerkt, daß Karen die Höflichkeit so sehr in Fleisch und Blut übergegangen ist, daß ihre letzte Aussage ein Automatismus und keine Lüge ist, obwohl der Kuchen nach ihrem subjektiven Geschmack ebenso wie nach objektiven Kriterien furchtbar schmeckt.
„Ja, gell. Awwer isch binn dann zum Bio-Ball gfahrn, un isch han ja ach gar net viel gwollt, Antipasti, e bisserl Brot aus wildem Weize, die Haferkähks mit dän Biolandkürbiskerne, die mit dem Biooliveöl geröschtete Tschips mit de Grumbehre aus kontrolliertem Anbau un noch e paar Sache. Was ma hald so brahch. Un isch kumm da rein, un’D wähschd ja, isch war spähd droa…“
„Weil de met de Franka gschwätzt haschd.“
„Ja, awwer desch isch ja egal. Aller isch dengk noch, was en Gligg. Da stähd nur ehni vor mer an der Thek. Awwer, dann säh isch, desch is de Recher Helga, de aldi Drantuht. Isch sach Der, die han isch noch nie leide gekinnt. Awwer isch binn ja gar ned so. Isch han misch ahgstellt un kurz chegrießt. Allähn desch scho. Wie de misch von owwe herab ahschahn tut un nur kurz niggt. Isch sach Ders. De is sowas von etepetete, Awwer isch binn ja gar ned so. Da fracht die, op de Schwarzwäller Schingge ach von Kiehe aussem Schwarzwald kummt. Un isch sach da so im Scherz. ‚Näh die san vom Mond‘. Und da bafft die misch an, isch breicht er net blähd zu kumme. Se hätt glesd, dass de Dier nur dort geschlachtet wern missde, damits sichs Schwarzwäller Schingge nenne kinnt. Da sacht de Bedienung, de Schingge wär vum Schwei un net vum Rind. Darauf de Helga: ‚Ah, dann will isch dä net. Kann isch ma de Serranoschingge probiere. Kummt der denn ach vun Serrano?‘ Da han isch halld ä bisserl gseufzd, denn da war ja klar, desch des noch lang dauert. Sacht de Helga, isch sollt misch net so ahstelle. Hes werr er guhdis Recht, sich zu erkunnischen, ob des Fleisch ach vun gligglische Diern kummt. Da sach isch im Scherz, im Scherz, sach isch Dir!: ‚Na, Hauptsach , se san jetztert tot.‘ ‚Was des soll‘, fracht die misch. Warum isch so unverschämt werri. Dabei han isch doch nur e Scherz gmacht. Da wurd mers dann ach ze viel. Se solld mer ned so blähdkumme, sondre ma hiene mache. Isch hed ned de ganze Dahch Zeit. Da werd die pampisch, sach isch Der. Se kinnt sisch so viel Zeit nämme, wie se will. Isch sollt jetzert Ruhe gäwwe. Da muscht isch met scho arch zsamme nemme. Awwer isch binn ja gar ned so. Aller sach isch mit aller gebodiner Heflischkähd. Sie soll misch doch vorlasse. Isch breicht ja ah ned viel, un isch mischt ja ned druff warde, des sie de Unnerschied vun en Schwein un en Kuh lerne täd. Se wisst ja niemer, ob de Dier vun en ordenlisch zertifziert Hof kumme. Da fahrt die med de Faust vor män Gsicht, esch kinnd ach de Zeichefinger gwäst sei, un droht mer! Un droht mer, isch solld bloß ufpasse. Se hed misch scho lang uff em Kieker. Da droht de mer! Kannscht Der des vorstelle, Karen? Da droht de mer! Midder Faust vor meim Gsicht. Desch, desch kann isch gar ned ab, sach isch Der. Awwer isch binn ja gar ned so. Isch war halld ach e bisserl perplex, hascht mi? Na ja, da dreht de sich wesch un sacht ‚Öko-Schlampe‘. Öko-Schlampe!!! Is des zu glahwe? Da hats mer denn ach glangt. Awwer isch binn ja gar ned so. Isch wollt nur vor! Un da han isch er en klänni Stubber gegemm, en klänne Stubber bloß, und die tolpatschigge Kuh lannet glatt innem Regal met de vun Hand gmachte italienisch Paschda vun ungspritzte Hochlandweize un sterzt mimm Regal zsamme ei. Da sach isch ganz leis, gaahns leis sach isch Der, sach isch da zurer Bedienung ‚Hoppla, wie ungschiggt vonner. De is awwer ach zu dabbisch de dusslige Kuh‘, un da flippt de Helga völlig aus. De werft das Glas med de guhdi Tomatepeschdo uf misch un trifft misch am Kopf! Isch han gar ned gwissd, was is Tomatesupp un was is Blut, des da uf men Libblingbadikkleid runner lahfd. Wäschd desch Kleid, desch isch damals mimm Kasimir gmachd hab, als der sechs Jahr war. Ah, un da binn isch dann ach ausgetiggt. Da binn isch uf de Helga Recher los un hab ders gegewwe, desch de nimmer gwisst häd, wo hinne und vorni ischt. Da kummt de klä Bedienung hinner de Thek vor un sacht mer isch sallt uffhern. Na ja, De wähscht ja, desch Friede mei zwedder Vornahm is. Awwer da packt des Mädel mi un sacht, se werd jetzt de Polizei rufe, isch sei ja en gfährlisch Griminelli. Ah so en Freschheit sach isch Der. Da han isch Rohd gsien. Isch han mer en Kokosnuß aus em Fehrträhd-Hannel gschnabbt un uf derr ihrn Kopf egdrosche bisch da de Milsch rauskumme is. Na ja, irschenwann san dann de Sanis mit laudem Tatütata kumme, un De glahbscht et net Karen. Da glotz misch de en Zive blähd ah un sacht zum annern: ‚Wenn aldernativi Frahn alt wern, sieht des echt ned schä aus‘. Demm han ischs mem Selleriekopp gegewwe, desch kannscht mer glahwe.